El blog de sergiotop

Comezaba o instituto, nova clase, novos compañeiros novos ambientes, esperaba olvidar o pasado, segundo de bacharelato era unha nova expectativa, recordo ainda de cando miña moza, morrera e logo miña avoa me decía -Maruxa, iso pasache por seres diferente, se foses como os demais non pasaba nada. E eu non estaba disposta a ser unha mais, estaba disposta a honrar a memoria da miña moza a que os radicais mararon polo feito  de ser lesbiana, cada día, de camiño a casa, paso polo carón do cemiterio e vexo sua lápida, sentome no cespede, e escoito como o vento arremuiña as follas das arbores, como se Xiana me estivese falando, dende o outro mundo, eu chorando, cada día falaba coa fotografía da lapida preguntaballe que tal lle fora o día e deixaba que o vento fose a resposta, despois eu contaballe como me fora a min o día, co paño nunha man para cada cez que unha bagoa me percorría as meixelas poder secala. Logo chegaba a casa e via todas as nosas fotografías, xuntas, e nese momento eu pen