El blog de sergiotop

Chegamos a un lugar ao que lle chamaban Cidade de Mexico , era coma o sitio onde viviamos pero moito mais grande , ali meu dono e eu descansamos unha semana , el tocaba a sua guitarra e gañaba para comer , e eu coma sempre levaba as sobras. Ao acabar esa semana seguimos cara o norte, pero topamonos con algo que no lo impedía , un muro moi alto , ao outro lado había persoas gardando que ninguén o cruzase . Intentou falar con eles o meu amo , pero sen obter nada , por non ter papeles non podía entrar. Volvemos a cidade de Mexico, a vida volveu a ser a mesma , todos os días a tocar música para poder comer . Pero había unha diferencia, esta vez acumulabanse moreas de persoas arredor del , e gañaba moito mais diñeiro.  Unha tarde uns homes acercaronse a el , non sabía o que lle querían ao meu dono , so sei que cando acabaron de falar tiña un sorriso enorme. Montaronnos nun coche e levaronnos por unha estrada ata o muro , de novo. Ali tiveron que ensinarlle a sua documentación , e ao fina

Cada semana pasaba un camión que levaba carnes e conxelados , e ese día da semana , desta volta meu dono preguntoulle ata donde ia co seu camión, el dixolle que ia ata a fronteira Norte. Comprou unhas sardiñas e voltou a sua chabola. Os seguintes días non deixou de dar voltas e rosmar con que tiña que coller ese camión e ir ata a fonteira . Quería complir o seu soño , e ese ia ser o primeiro paso para logralo. O tempo pasaba moi lento canto mais se acercaba o mercores que era cando chegaba o reparto. Chegou o mercores , colleume a min e a guitarra e baixou a toda presa ata a cidade , retrasabase , e tivo que esperar media hora. Cando chegou , conteulle toda a historia e pediulle para ir con el , o conductor dixo que si a cambio de axudalo co reparto os tres días que levaba a viaxe ata a fronteira. Foron tres días duros , por estradas case inexistentes , barrancos e moito traballo , pero ao terceiro día ali estaba , na fronteira norte , os seguintes días foron todos de camiñar e cami

Chamome Rulfo, Vivo nas chabolas de Rio De Janeiro co meu dono , un home que case non come nunca e vai vestido con unha roupa moi rara que está moi sucia, pero son un can , non sei de moda. Durmo nun oco que me fixo o meu dono con taboas de madeira . Meu dono vive debaixo dun coberto mal feito con catro chapas mal postas , nun lugar polo que pasa un pequeno regato de auga , pero non se pode beber porque está moi contaminada . Morre moita xente cada día , normalmente asasinados polos que viven aquí ou pola policía . Sempre fala meu dono de que quere ir ver mundo antes de morrer , que non quere pasar a vida sen sair dese curruncho de pobreza e peligro, soñaba con como era o mundo , se era igual co que el podía ver ou había algo mais  fora esperando a que el o vexa . Para comer algo e beber tiña que desplazarse moita distancia ata a cidade , na que pedía diñeiro tocando unha guitarra que atopara no lixo , estaba ben , pero non tiña cordas , pero el era moi habil e arreglouna . Sentaba

Houbo un momento negro Un momento no que se tinguiu o mar Onde todo un pobo se uniu Cando mais se necesitaban entre eles As gaivotas xa non eran branquecinas Os peixes xa non existían As praias eran dunha espesa lama Unha lame negra que creaba tristura Dende outros países nos viñan axudar Ata a realeza por ali de deixou observar As traxedias fan dun pobo unha unión A unión que fai que todo funcione Que viña o lobo decían Pero non o quixo escoitar ninguén Que viña o lobo e o lobo chegou Cunha couraza negra de ferro O noso monstruo chamouse Prestige Pero non vai ser o último Como xa cairon outros antes Outros cairán moito despois

El palacio de la memoria es el metodo de memorización de conceptos mas efectivo , consiste en : -Primero piensas en un lugar que conozcas al centimetro cada objeto , cada rincón . -Después comienzas a estudiar y cada concepto que quieres memorizar lo asocias a un objeto o zona de ese ambiente , por ejemplo una habitación , al llegar a la habitación el primer concepto lo asocias a la puerta que es lo primero que vas a ver , y después abrrs la puerta y hay mas objetos y rincones , y a cada uno le asocias un concepto nuevo y así con solo pensar en ese ambiente recordarás todo lo que asociaste a el.

Esta es la historia de Mark y Paula , ellos se conocieron con 15 años , iban a la escuela juntos , al principio solo se conocían de vista , pero poco a poco se fueron conociendo y se convirtieron en grandes amigos. Entonces es cuando a Mark le comenzaron a ir mal las cosas , se murio su padre y comenzaron a tener muchos problemas economicos con peleas en casa . En el colegio se había convertido en una persona solitaria y solo Paula le hacía compañía de vez en cuando . Hasta que un día le quitaron la casa a la familia de Mark, la depresión le consumía tras ese momento , se iban a quedar en la calle , o eso creía el , porque un buen día los padres de Paula dijeron que Mark podía quedarse en su casa hasta que las cosas mejoraran . Tras animarlo mucho , acogerlo en su casa y compartir muchos momentos juntos Mark se había enamorado de Paula . Comenzó a darle verguenza hablar con ella por miedo a no gustarle , y ella comenzó a notar que algo raro pasaba. Tras un tiempo ella le preguntó q

Me llamo  paula , y he nacido con problemas en la columnna , por lo que he pasado toda mi vida en una silla de ruedas , mi madre murió cuando yo era un bebe y me cuidaron mis abuelos porque mi padre se fue, mis primeros años de vida los he pasado todos en hospitales con muchas enfermedades , pero las he aguantado todas , cuando entre en la escuela era muy timida y no hice muchos amigos , en los recreos yo vehia como los chicos jugaban al fútbol y yo soñaba , soñaba con ser una futbolista , pero se que nunca pasaria . Al llegar a la ESO mi vida cambio,  conocí a mucha gente , y entre toda esa gente a una muchacha , encantadora , en ese momento habia descubierto mi orientación sexual , no me gustaban los chicos , solo las chicas . Tenia verguenza de acercarme a ella pero fue ella quién se acerco a mi , me dijo que quería conocerme y quedar , y asi  fue , una tarde quedamos , y nos fuimos a pasear por un parque , ella empujaba mi silla , y de vez en cuando se paraba en un banco y se senta

Vivo en Galiza , miña terra nai No lugar dos mil ríos Nun sitio cunha choiva especial Unha choiva con centos de nomes Na galicia das praias e montañas Donde a neve vai da man de Lugo E o sol da man das praias Na terra na que non chove sempre No fogar de castelao o gran home Na ventre de Rosalía de castro Dentro da casa de Uxío Novoneyra Fora da mente de Alvaro cunqueiro Nun lugar moi multicultural Con varias zonas dialectais Cunhas persoas inmellorables Cun idioma que debemos preservar Con esas músicas que soan na rúa Musicas tradicionais e modernas Dende a roda ata María Xose Silvar Unhas músicas so nosas

Eu decido Si eu decido Se son unha muller decido por min Decido se quero ter fillos ou non Decido se quero pildora do día despois Decido o meu aborto ou non libremente Decido que non quero decidan por min Decido como ir vestida Decido se quero algo con alguen Decido se quero traballar Decidoo todo sobre miña vida E decido que non vou deixar de defender o que decido ser ata que morra , que é o unico que non vou decidir.

▼ ▼ ▼ Wow que gran sociedade Incribles dereitos para todos Liberdade de expresión din Liberdade que non existe Inventana os politicos Tamén é que non hai rapeiros exiliados Ou hai alguén procesado por ofensas Logo , que ofensas son? Estas son ao sentimento relixioso Despois quitan cadros de presos Ou mallan na xente por manifestarse. ^ ^ ^

- Canto tempo levades na escena músical?  Pois comezamos a dar concertos xuntos fai case tres anos aprox, mais como grupo (SonDaRúa) levamos un pouquiño máis de dous anos. -Algún cambio importante dende os vosos inicios? Cremos que principalmente o que mudou dende os nosos comezos, é que estamos tratando de ir mellorando pouco a pouco na calidade e a profesionalidade do que facemos, xa sexa a nível de gravacións, audiovisual, etc... e tamén consideramos que a día de hoxe temos un directo moi potente que nos respalda. -que vos di o público da música que facedes? En termos xerais que se sinten representados co que dicimos nas nosas letras, e que valoran moito a música que facemos, tamén hai algún que outro hater que nos da forzas á súa forma (jeje) -notades que o público vos sinte cercanos a eles? Cremos que sí, en cada concerto tentamos conectar coa xente de forma que sintan que somos simplemente tres (non dous, que se enfada o DJ xd) colgados facendo música, mais cando baixamos

-Canto tempo leva existindo o grupo? 42 anos ten xa -Cantos o forman? Hoxe en día somos 5 pero chegamos a ser 10 -houbo moitas altas e baixas no grupo? Si , moitas , pero é tipico nun grupo con tantos anos de historia no que pasaron polo grupo tantas persoas , pero hoxe en día somos un grupo estable. -Como describiríades voso estilo? Pois en principio tocamos música popular e de camara. -Todas as pezas que tocades son vosas?Non , acostumamos facer algún tema de autor e mesmo composicións autógrafas. -Actuades mais en auditorio ou ao aire libre? En auditorio. -Con que persoaxes fixestes colaboracións? Susana seivane, SES, Lucía perez, Miguel costas ... -En que lugar fixestes vosa actuación mais especial? En balaidos , co campo cheo. -Que vos transmite o público logo de ver vosas actuacións?Complicidade e un mesmo ollar cara o futuro. -Algún novo proxecto?  Algunhas novas pezas que recorden a os inicios da Roda.

Chamome Xia e son futbolista, bueno ou iso quero ser , sempre que podo saio cunhas amigas xogar . Eu son mais boa ca elas , pero non llo digo porque logo non veñen, pero penso que tamen o saben. Temos un equipo de fútbol no pobo , non é moi importante pero é un equipo , fun preguntarlle ao entrenador se podía unirme ao equipo , xa que outros equipos da categoría teñen equipos mixtos, e no meu ainda non había rapazas. A súa reacción foi incrible , tanto o entrenador coma os xogadores, moitos, amigos meus votaronse a rir , e escoitei comentarios como "onde vas ti flacucha" "vaite planchar" "non que rompes as unllas" . Eu insistín e o meu entrenador dixome que se xogaba tiña que facelo mellor que o resto do equipo e se non ianse meter comigo . Polo tono chulesco sabía que tiña que facelo ben , chegou o día do partido e eu empecei no banco, a medifa que ia pasando o partido , puñase mais costa arriba , ata que o entrenador me dixo "xa non hai nada que

Viñen a europa vivir Fuxin de meu país para sobrevivir Pero aquí non é o que pintaba Aquí odianme e maltratanme Non me valoran coma unha pessoa Eles sos demostran toda a ineptitude Non saben un cuarto do que hai Quizais non lle interese sabelo Ou teñenos manipulados Primeiro colonizaronnos e mataronnos Quitaronnos todos os recursos Deixaron nosos países sen nada A todos en fin na pobreza Fannos traballar nas súas fabricas Fabricas que poñen en nosos países E logo non din nada de nos Pra eles non existimos China entre outros pagalles as deudas Gracias a China Europa reduce a deuda Sen China estaban todos arruinados Pero logo odian a os chinos A america roubaronlle o ouro Quitaronlle todos os recursos Mataron milleiros de americanos Eles so lle chaman Colonización En africa excravizan aos Africanos Para quitarlle os minerais a terra Minerais para empresas europeas Que leva a sangue dos Africanos A oriente impoñenlle fronteiras Fronteiras que non lles pertene

Estamos nunha sociedade que cada vez mais se conciencia de que o machismo  non ten cabifa entre nos , que as mulleres poden facer o mesmo que os homes  , que non se diferencie os traballadores e  as traballadoras . Logo están esas persoas que din que queren igualdade , que queren salarios dignos similares, e moitas outras cousas , esas persoas que "se fan chamar" feministas , que din que a musica latina non fai dano a sociedade , que din que os homes non poden vestir de rosa , que as meniñas non poden xogar a ser mecanicas ou obreiras, esas persoas que afirman que as mulleres deben ir ben tapadas porque atraen aos homes e logo din pasa o que pasa . Iso e algo que pessoas que se consideran feministas  din , algo que se escoita a diario, pero non so se escoita no xenero masculino, senon incriblemente , nunha parte do xenero feminino, asi que hoxe en día debemos ter moito coidado con saber a quen chamamos feminista , porque non é ouro todo o que reluce.

Eu chamome Guo , son unha rapaza do norte de Bangladesh, fai un ano era unha rapaza moi feliz , ia a escola polo medio do monte , aquí os montes son moi espesos e con moitos animais perigosos , no medio do monte había unha gran ponte de madeira e cordas , cando pisabas nela cruxía e movíase pero eu non tiña medo. Na miña escola hai vinte clases , con nenos de cinco a dazaseis anos . Na miña clase eu non teño unha idade destacada , oito anos . A min gustabame ir , aprendía cousas novas e coñecía a pessoas , cando chove na epoca do monzón non podíamos estudar , chovía moito e enchoupaban todas as libretas. Tamén era común que tivesen que volver a recontruir as escolas despois das tormentas . Un día espertei , collín a maleta para ir a escola , pero miña nai dixome que non volveria ir a escola , que iamos ir a un novo sitio , ao chegar ali descubrín que era unha nave , con pinta de ser vella , vixiada por varios homes , ao entrar vin alí un cento de persoas , de nenos a maiores que tra

Hoxe quería falarvos da pluralidade de idiomas que existen no noso país e no mundo , pero cos do noso país chega . Os idiomas dende epocas inmemoriables significaron gran diversidade de culturas , diferenzas de estatus , e moitas outras cousas , e resulta que agora din que fomentan ansias secesionistas? Quero porvos este caso |||En españa falase español , pero o parlamento europeo ten como idioma mais importante o inglés ou francés, imaxinade que agora nos quitan o Español porque crea sentimentos para que España saia de Europa||| Escoitades o estúpido que soa verdade, pois soa igual de estúpido que o Vasco , o Galego e o Catalán (as únicas oficiais  (de momento)) fomentasen o secesionismo. Agora xa sabedes con que teoría queren acabar cos nosos idiomas para abaratar en educación , en instituciós , e logo quererán que todos pensemos igual e fagamos o mismo , amaestrarnos de forma encuberta.

Que fai o capitalismo O capitalismo enfrentanos por un duro Ou non? O capitalismo beneficia a un par? Ou non? Dinche que con el teis oportunidades Ou non? Sabes que sen lotaría non vas ser rico Ou non? O capitalismo crea guerras? Ou non? O capitalismo escola de corrupción Ou non? Queredes sanidade e educación pública Ou non? Queredes transporte público gratuito Ou non? Queredes corpos de seguridade Ou non? Queredes ambulancia gratuita Ou non? Queredes operacións gratuitas Ou non ? No capitalismo puro hai de todo iso Ou non? Pois non

Din que todos somos catolicos Din que somos bos españois Que deus so hai un Que o resto é todo mentira Din que nos invaden musulmas Cos seus templos e culturas Que nos arrebatan as nosas crenzas Que nos impoñen sua relixión Esperade un momento e pensade Colón non foi de turismo a America Os descubridores de america Eses recordados por non matar Eses que nunca roubaron nada Que nunca expoliaron America Que non acabaron con culturas Eses santos que non impuxeron Non impuxeron culturas e relixións Ou iso que acabo de decir é ironía? Os musulmas non impoñen Eles so exerzen suas crenzas Exerzenas donde poden Eles dan a coñecer súa cultura Non nola impoñen nin nos obrigan Non recordamos o noso pasado? Ou non queremos recordalo?

21/12/45 Eu chamome Antía vilas e vivo en Becerrea , meus pais traballan no campo pero tamén nunha peixaría. Temos unha casa humilde na que neste inverno do 45 a choiva e os temporais fixeron que entrase a auga. Non temos moito diñeiro pero no pobo facemos trocos para non ter que gastalo , temos que desprazarnos a pé cinco quilometros ata a panadaría mais próxima xa que non temos coche. Estou escribindo isto agochada no faiado da miña casa para que quede para a prosperidade en galego , porque polo que din meus pais non o podo falar en público pra non meterme en líos. 23/12/45 Estou empezando a escribir historias en galego e agochandoas nunha caixa de metal no meio do monte para que se se perde definitivamente o galego logo o volvan intentar recuperar, sei que non vai pasar , pero non perdo nada por intentalo. 27/12/45 E plena noite e acabanse de escoitar dous tiros , tamen se escoita a moita xente chorar e outras gritando.   MAIS TARDE Hoxe definitivamente é un día moi extrañ

-A que se debe o nome da fundación? Debese ao gran poeta e escritor Uxío Novoneyra -E a que se dedica a fundación , cales son as suas funcios? Dinamizar o legado de Uxío e a súa casa museo. -Pero a parte diso sodes encargados doutras cousas ? Si, dos seus eidos , dos arquivos, a biblioteca e a pinacoteca. -Imaxino que a maior parte dos arquivos eran del? Si , como non -Pero tamén sodes moi importantes para o galego e a cultura galega , porqué  motivo? Realizamos proxectos de innovación da cultura galega. -E tamen no exterior? Si , tamén facemos un gran traballo para a internacionalización do galego e da súa cultura , xunto con coñecementos de Uxío e que transpasen as fronteiras nacionais e internacionais. -E realizades moitas actividades e programas? Si , temos unha programación de vangarda , sobre todo poética, cremos que a poesía e algo moi importante agora como tamén o era no seculo pasado e nos anteriores. -Cal é o voso rádio de acción mais cercano e no que mais actua

Nunha viaxe por varios pobos en Galicia pasei por algúns supermercados , e o que ali me atopei foi vergoñento . Nos dous supermercados galegos (Froiz e Gadis) Estaba case todo en castelán e non había productos da terra , sen embargo , ao ir a eroski atopas unha morea de indicacións en galego e productos da terra . O que me fai pensar que non valoramos a cultura que temos , non coidamos o noso idioma nen os productos tipicos dela, e se perdemos iso seremos un territorio sen significado , sen persoalidade e o mais importante , sen lingua e sen cultura.

O Liet internacional é o festival internacional de linguas minoritarias , celebrase cada dous anos , e nel participan todos os idiomas minoritarios de europa, que busco coa colaboración co festival? Facer crecer o festival , melloralo e que cada vez mais idiomas minoritarios poidan participar no festival, que o galego sea un idioma mais recoñecido internacionalmente e participar na preseleccion de candudatos para dito festival .

Din que non pero son terroristas Terroristas con armas perigosas Armas que poden acabar con todo Armanse de chisqueiros e gasolina Unha vez que comeza o seu atentado Iso xa non hai quen o pare Un atentado a centos de graos Atentado no que morren persoas Pero moutos mais animais ca persoas Pero neste caso quen é o animal? Un bichiño que coretea polo monte Ou o que acaba co bicho e co monte? A verdade e que eles son terroristas E matan a miles de seres vivos E tamen a persoas Agora , di ti que non.

En realidade , si te fixas , poderiase decir que parte de España colabora en todas as guerras que existen no mundo ,en realidade é así , porque as armas son parte importante dos conflictos. Sin armas non habería tantos mortos nos conflictos e España é un dos países que mais armas e maquinaria de guerra produce, iso si , siempre llas vende a outros países. Do conflicto das armas tamén se sabe moito en certo país no que decenas de estudiantes morren ao ano por ataques con armas  en centros de estudio. Certo país que deixa criar aos nenos con armas , e se non o fas , intentan convencerte de que ti es o raro porque non o fas. Na miña opinión isto das armas necesita unha revisión , unha revisión que acabe cos miles de mortos inocentes  que causan ao ano , e que nadie se ten que criar na cultura das armas.

Ela era Ana viña do norte de europa , alí ela e sua familia mendigaban polas rúas , e alí uns empresarios prometeronlle un futuro mellor en España. Colleu o que tiñan a man e veu para o sur de Europa. Recollerona no aeroporto e levarona nun coche ata o lugar donde traballaría.  Cuando chegaron descubriu que era un edificio grande en malas condicións , e saliron moitos homes a recibila . En pouco tempo deuse conta do que lle habían prometido, encerrarona nunha habitación con outras moitas mulleres , tiña que ofrecerlle os seus servizos a moitos homes cada día. Cuando descubríu a farsa decidíu intentar escaparse unha  noite ,por desgracia pillarona , amenazarona de morte , e tivo que pasar moito mais tempo en aquelas condicións. Esta é a situación que moitas mulleres e nenas teñen que sufrir,  ser engañadas no seu país de orixe no que están nunha mala situación vulnerable e prometenlles ao chegar aquí un futuro mellor. E aquí teñen que sufrir que trafiquen con elas e sufrir centos d

Vivíamos todos nun pequeno pobo de Lugo, era un lugar normal coma outro calquera no que nunca pasaba nada, a maioría eran persoas en paro ou maiores. Non había industria algunha a parte de un pequeno bar . Pero dende  o goberno dixeron que aquí  construiríase un gran centro comercial , que daría a xente do pueblo unha vida mellor , turismo e empleos e o pobo crecería. Foi sen dúbida un momento de euforia para todos , algo bo ao final para o pobo . Dous meses despois comenzaron as obras , eran ao lado do pobo , pero ainda así parecía estar moi cerca , creíamos que era mellor para nos , cada día había cousas novas , a veces os cementos, pilares , algún muro , escaleiras e demáis. Pero un día ao levantarnos ,  pobo enteiro  levantouse coa  policía na porta da casa, preguntabamonos o que pasaba , pero dixeronnos que tiñan ordes do goberno de desalonxar todas as vivendas para  proseguir coa construcción do centro comercial. Nos nun principio resistimonos , pero oubo un momento no que a

Regresai , regresai que o necesitamos Necesitamos que volvades Que volvades para levantar o país Volvei das americas e da europa Eses territorios non son de verdade O territorio de verdade é a Galiza No que nacestes e vos criastes Necesutavos este territorio Que sufre de sesgo na actualidade Territorio da choiva con mil nomes Galiza deseza ver como voltades Porque chorou cando marchastes Vendo a vosa fuxida temeu a morte Coa súa invasión temeu o silencio Pero ten fe de que desapareza Desapareza esa quinta provincia Esa provincia que é o estranxeiro Esa provincia non recoñecida Pero provincia que tamen é nosa Galiza sufre vosa falta Pero sempre , sempre confía, Confía en que vos acordedes dela Pero tamen que poñades novo rumbo O rumbo de volta cara a Galiza

Somos cans de raza Somos cans sin cabelo Somos cans con enfermidades Somos cans con ollos azuis Somos cans con ollos marróns Somos cans con cabelo largo Somos cans con cabelo corto Somos chihuahuas pequenos Somos dobermans grandes Somos san bernardos diferentes Somos haskis bonitos Somos cans de palleiro Somos, en definitiva cans Somos cans e non somos razas

Ahora en el mundo se compra todo Y está de moda comprar personas Algunas quieren y otras engañadas Unas por bien y otras por mal Un deportista puede valer millones Un inmigrante puede valer calderilla Un famoso no tiene valor Una prostituta se vende obligada Cuanto vale una persona ? Una persona no vale Una persona no se puede comprar Una persona obligada a ser vendida Es una persona engañada Una persona que se digna a venderse Es una persona en su pleno derecho Pero si no se digna no es de derecho Te prometen la gloria en tu país Cuando llegas a otro te esclavizan Te prometen felicidad Vives encerrado con muchos otros Te prometen amigos Abandonas a tu familia para nada Es una sociedad justa? Tu tienes la ultima palabra

Hace tiempo vehía como en mi región teniamos nuestra cultura , nuestras tiendas , nuestro idioma y algo que llamabamos nuestro. Hoy , hace cuarenta años teníamos fiestas que podía hacer cualquiera, venían grupos de música en nuestro idioma y con canciones creadas en nuestro entorno muchas veces, ahora otros idiomas se están metiendo en nuestras fiestas y ya nadie de nuestro entorno crea canciones , porque los extranjeros los aplastan si llegan a intentarlo. Hace cuarenta años teníamos tiendas individuales y productos del país , hoy las grandes empresas arrasan con las tiendas individuales y la mayoría de productos llegan de fuera, y los nuestros se los comen otros. Hace años también apreciabamos nuestra cultura y nuestros idiomas, pero ahora parece que cada vez mas pasamos de ello. Hoy  el mundo es mejor que hace cuarenta años , nadie lo duda , pero hoy en día el mundo se acerca a la desaparición de las pequeñas culturas , y de muchos idiomas .

Hablas y nosotros salimos Nosotros te rebatimos a ti mismo Estamos dentro de ti y no lo sabes Somos los mensajes de la expresión Si eres un político te condenamos Si eres una estrella te humillamos Si eres un delincuente te descubrimos Si defiendes algo te hundimos Somos los que te ponemos  nervioso Pero nosotros seguimos actuando Acabamos con los imperios Pero tu tranquilo que te tocará

P:Quien es Fran Trigueros? A que se dedica? R:Soy un músico y tambien compositor P:instrumentista o vocalista? R: Yo soy vocalista pero cuando me pongo a componer también utilizo instrumentos. P:Tipo de musica en el que te especializas? R:Pop romántico P:Desde cuando querías ser músico? R:Yo creo que desde que desde que tengo memoria quería serlo , desde siempre. P:Como de afamado crees que eres? R: Yo considero que la fama no llega así como así , es algi que tienes que buscar y esforzarte y ponerle tiempo para ello. P:Nuevos proyectos en mente? R: Mi proyecto mas grande es dar un montón de conciertos en diferentes lugares este verano. P:Algún premio en tus vitrinas? R:7 el pasado año, el diario 7 días me premio en la gala que organizaban. P: En que te inspiras para tus composiciones? R: Cada canción es un mundo y tiene diferentes fuentes de inspiración. P:Por último,  cual es para ti tu mejor actuación? R:Mi mejor actuación es la de luchar día a día para poder sacar

Chega Elvira a unha sala de espera da oficina de emprego Elvira:Boas , está ocupada esta cadeira Anxo:Non non podes sentarte Elvira:Ai , dende logo , xa fixen moitas entrevistas de traballo e ninguén me chamou. Anxo: Enton de que busca traballo vostede? Elvira:De conserxe en calquera lado , xa me vale todo a verdade. Anxo: E que busca vostede nunha empresa? Elvira:Que traten igual as mulleres e os homes, que defendan o meu idioma que é o galego, que me deixen ter fillos sen despedirme e que poida vestir libremente . Anxo : Eu o mesmo , pero eu busco traballo de relaciós publicas. Abrese a porta do despacho e sale un home entraxeado Marcos:Benvida dona elvira , xa pode pasar a súa entrevista de traballo. Elvira entra na sala e sentase nunha mesa fronte ao entrevistador Marcos:Xa sabe que estamos buscando unha persoa para o posto de conserxe na nosa empresa e gustaríanos saber que podía aportar a nosa empresa? Elvira: Le puedo aportar mayor actividad, cercanía con el cliente

Dende sempre me trataron mal Estou considerado nazismo Non me queren comprender Ainda así molestolles Navego na nada do todo Tamen navego por ser o que son Estou na tua vida hoxe Se queres maña seredes mais Minten moitos sobre min Oculto cousas nestes versos Resistome a desaparecer Teño o poder de crear igualdade Asinto cando estou ben Se non o fixera sería penumbra Quero expandirme polo mundo Une petit me chaman en francés Estou xa farto de todo Escravizanme nos medios Se falo eu somos millons falando Calo por non discutir Revolvome na tumba Antes de resucitar de novo Volver a vida xa e miña costume Ainda que nunca morrín de verdade Se queres buscame nestes versos

Hoxe perdín aos meus fillos Hoxe perdin meus amigos Hoxe vexome mal Hoxe teño futuro negro Hoxe sintome traicioada Hoxe danme a espalda Hoxe din que estou ben Hoxe estou peor ca nunca Hoxe paso desapercibida Hoxe non me fan caso Hoxe manipúlanme Hoxe útilizanme con intereses Maña non estarei en ningures Maña non serviren pra nada Maña estarei morta Maña recordaran como era Maña tamen me olvidarán Maña pra min non existe Maña suarei frío Maña non estarei na túa casa Maña non estarei en ningunha Maña so serei un nome Maña sen min estaredes peor Eu son abstracta pero sintesme Eu son grande pero pequena Eu son necesaria para alguns Eu son innecesaria para outros Eu son alguen que incomoda Eu incomodo as clases altas Eu son quen azouta o governo Eu son quen fai as revolucións Eu non me sinto resentida Eu sintome maltratada Eu teño infinidade de anos Eu chamome cultura                      Creación propia

Hace un tiempo pensaba que las editoriales solo recibían escrituras y las publicaban.Pero después me di cuenta de que no. Hace cosa de un año realicé una breve colaboración con una editorial y descubrí todo lo que tiene que hacer una editorial . Recibe solicitudes para publicaciones hasta booktrailers, entrevistas y demás.  No todos los manuscritos que reciben son aceptados , ya que son muchos , no todos son del género que maneja la editorial o no son de suficiente calidad. Algunas editoriales incluso tienen diferentes departamentos para los diferentes géneros literarios y las actividades a realizar.  De todas, no están lo suficientemente protegidas y muchas sobreviven a duras penas, pero siempre que exista una boluntad podréis publicar vuestros libros si son de suficiente calidad en una editorial.

Estiven mirando estes días nesa rede de escritores e lectores a veriedade de idiomas que teñen dispoñibles para escribir un libro. Eran mais ben tirando a poucos idiomas , sendo unha rede que pretende crear cultura parece que neste sentido busca a perda da cultura idiomatica. Por iso decidin nestes días que vou crear un concurso so de libros en galego en dita rede, e irei publicando o nome dos autores que en wattpad escruben en galego e como son as súas historias . Tamen me queixarei a wattpad para que incluia moitos mais idiomas .

Tu te ves bien contigo Yo vi en mi algo diferente, Tu crees en la religión Yo creo en lo que veo Tu creas desigualdad Yo creo mi vida de paz, Si no me crees miralo No necesito tu ayuda Tenemos coincidencias Odiamos la guerra Pero estamos ciegos Y necesitamos ayuda No podría estar sin ti Me equivoqué al decir iguales Soy una persona sin creencias Pero a ti ellas te ciegan. Los finales del primer y último verso juegan en la contrariedad , igual que los dos centrales. Y habla sobre las creencias que pueden tener dis personas , a una le ciegan y la otra persona no tiene ,pero aún así pueden convivir tranquilamente los dos.                       Creación propia

Ves a la gente que tiene mucho de todo , que consigue todo lo que quiere , muchas veces avaricioso , otras indiferentes . Sin embargo te fijas en los que menos tienen y son lo contrario, lo que buscan es el bien para todo su grupo de confianza ,sueñan con grandes cosas pero al mismo tiempo son felices con lo que tienen . Tambien tienen problemas como no decirlo , problemas en lo economico y en lo que conlleva en el día a día , pero a pesar de ello son los que mas Aman compartir con los demás . Muchas veces parece que piensan que le deben algo a la vida , ya solo por la pobre pero muchas veces feliz vida que se les ha dado . Y en los malos momentos buscan refugio en actividades, muchos confían en sus creencias religiosas o en otras creencias diferentes. Tampoco diré que no son inmateriales porque todo el mundo (mas o menos) tiene que tener algo material. Pero las personas con menos recursos le da mucho aprecio a la risa, a las historias , a la cultura y a todo lo que le rodea. No

"No escribo grandes novelas por el simple miedo de perderme dentro de ella y de mis pensamientos"

Si eres un chico y te sientes identificado con la frase presta atención. Te gusta que te manoseen cada vez que sales de fiesta varias veces , te gustaría que por ir vestido como te de la gana te llamen fresco , claro que no. Es facil sacar la mano a pasear ? Pues depende de la persona , si te metes en algunos grupos de amigos te das cuenta de que a veces parece que lo hicieran por costumbre . Lo que está claro es que siendo mujer hoy en día te expones a este tipo de conductas , no importa como seas , ni que te moleste . Justifican algunos que las chicas visten provocativas o que cuando se visten provocativas se lo buscan , (existe algo , se llama libertad) libertad a vestir como quieras , libertad a ser como quieras , sin que nadie te lo prohíba o se aproveche de ello.

Era un escritor americano cuya familia había emigrado de la región Polaca de Galitzia . En sus libros trata la maldad y la sexualidad entre otras muchas cosas. Sus libros mas famosos son: Goodbye columbus,portnoy's complaint y pastoral americana , ésta ultima consigue para el autor el premio pulitzer. Formaba parte de la academia americana de las ciencias y otras minoritarias. Tiene numerosos premios :Medalla nacional de humanidades y de artes,premio medics,premio nacional del libro de ficción, premio faulkner,pulitzer,novokob y premio princesa de Asturias de las letras.            Muere hoy a los 85 años

Hoxe teño vinte anos , e esta foi a miña vida , porqué vola contei , porque tiña que contarlla a alguen pra quedar tranquila e que se coñeza a miña historia. Como vistes hai moitos menos claros que oscuros , e iso é o que me levou a tomar a decisión que eu hoxe tomo. Non quero volver a pasar por eses momentos de novo , quero que a xente se acorde de min non coma unha rapaza triste que podo ser no futuro , senon nos ratos de felicidade que tiven no pasado.   Ata sempre.                                  Fin

Nacín fai vinte anos no berce dunha familia humilde de emigrantes africanos ao sul de pontevedra. Miña nai morreu ao mesmo tempo que eu nacía. Meu pai despois diso choraba todos os días pola súa muller. No pobo a xente vianos mal porque eramos Negros , mesmo se apartaban de nos nas festas e celebracións , nin que tiveramos a peste. Pouco despois comezei en primaria nun colexio publico cercano , alí era a unica persoa dunha cor diferente , en clases e no comedor sentabame sola porque ninguen se relacionaba conmigo. So falaba galego porque foi o primeiro que aprenderon aquí meus pais , e por falar galego a profe de castelán votabame sermóns . Varios anos despóis acabaría primaria e comezaría a ESO , ese veran despois de acabar o colexio morre meu pai e teño que ir vivir cos meus avos. O meu comezo na secundaria foi igual que na primaria , soa . So se acercaban a min para insultarme e preguntarme cousas tontas as que eu prefería non responder. Tiñamos unha asignatura case obrigato

Asi foi , semana tras semana , viamonos no parque , non saltabamos ningunha , e din que o amor era so o primeiro ano , pois non , nos xa levabamos 4 tras un ano quedando cada semana.  Ela facíame un agasallo cada mes como se fose o primeiro , e non perdía nunca nada de ilusión ,sempre cun sorriso pra min ainda que ela estivese mal . Chegou un tempo preocupante , un tempo que o sentín moito polo meu descoñecemento da situación . Levaba un mas sen ter noticias dela , o meu pensamento era sempre negativo e pensaba que xa a aburrira , ou que lle fixese dano. Nada mais lonxe da realidade , acerqueime a sua casa , e ali xa non vivía ninguén,  estaba valeira e polomenos marcharan faría unha semana. Pregunteille aos veciños e o que descubrin foi a peor coitelada que sufrín na miña vida , catro anos despos de comezar conmigo , contaralle ao pai que se enamorara dunha rapaza , ela xa me dixera que seu pai non o entendería . Tampouco me esperaba o que pasou , so vos podo contar que o pai se

Logo do acontecido no parque todos os días se converteu na miña sombra , ela era o motor da miña cadeira por asi dicilo. Falabamos ata cando estabanos caladas xa que unha mirada conta mais ca mil palabras, pra min , a vida volverase perfecta. Pero axiña chegaron os detractores , uns estaban celosos de que unha rapariga que eles consideraban inferior estivera ca rapaza ata agora mais popular do centro, outros so tiñan fantasías con nos as dúas , pobres incredulos . As rapazas , malia teren prexuizos contra nos aceptarono. Alguns rapaces insistían no seu intento de parecer viriles con nos as dúas , gritaban pra chamar a nosa atención , eran violentos con outros rapaces, nos dixemoslle que iso so estaría nas súas fantasías . Estabamos a piques de acabar a ESO , xa levabamos tres anos xuntas , no día da  graduación prometemonos que a pesares de ir estudar bacharelato a sitios distintos nos iamos ver todas as semanas. CONTINUA NA SEGUINTE PARTE

Un mes mais tarde estabamos paseando polo parque de sempre , as plantas e as arbores non estaban en flor coma nas historias cursis que lin nas que cada vez que alguen paseaba por un parque todo eran flores , ai por deus que alerxia. Parou ela de empuxar na cadeira de rodas , puxose diante miña e suspirou moi forte , como se a vida lle fose nelo , a verdade , púxenme nerviosa non sabía que pasaba ata que ela me bicou . Despóis diso todo foi silencio durante varios minutos , ollabamos a unha cara a outra  sen saber que dicir, era a primeira vez que me bicaban e non llo quería contar a ela tan rapido pero sen dubida gustarame bicala. Despois do silencio xa me dixo que gustaba de min dende facía xa un tempo pero esperou dous meses a contarmo .Ela tiña unha vergoña increible , estaba vermella coma un tomate o que me deu para rir. Por último veu a pregunta , pensei que me preguntaría co típico queres sair comigo , pero non , dixome   ( importache sair comigo ainda que a xente nos vexa ma

Xa quedara atras o incidente con aquel rapaz  e  fixen xa varios e varias amigas , mais amigas que amigos xs que me custaba confiar no xenero masculino polo que xa me fixera  e seguía facendo sufrir. As miñas amigas converteronse na miña vida , despois dos estudos claro , era a segunda  mais aplicada do meu grupo de amigas ,  que se me sentía mal por iso ? Pois non , porque sempre me alegrei polo ben alleo. O caso foi que pouco a pouco notei que unha rapaza en especial quería pasar mais tempo conmigo e coñecerme mais , soíamos quedar algunhas tardes nun parque do meu pobo pra pasear , ela sempre quería levar a miña cadeira de rodas e que eu descansase os brazos, se vos digo a verdade , era a primeira vez que alguen me trataba asi , e eu non sabía como actuar . Varias tardes despois comezou a contarme  os seus segredos mais profundos que non coñecía ninguén e quería estar ainda mais tempo comigo . Non o entendía , porqué me quería tanto ? Comprendino un mes mais tarde . CONTINUA NA

Un día pola tarde uns rapaces dixeronme que querían falar conmigo e coñecermonos , eu díxenlle que falabamos a tarde , e así foi , a tarde quedamos alí cerca do instituto para coñecermonos. Ao principio foron moi amables pero despóis comezaron a facer comentarios realmente molestos sobre o meu físico pero no momento non me preocupei por  nada . Despois un deles dixome para ir a súa casa para coñecerme mais e eu díxenlle que non que xa chegara aquel día . So recordo que naquel momento empezou a darme unha longa malleira de dez largos minutos ao que non lle pareceu suficiente ainda ("") Despois diso recordo estar nun hospital , creo que era a UCI pero non o sabería decir. . Estaba cuberta de sangue e con cortes e golpes por todo o corpo , entrou un medico e pregunteille se me ía poñer mellor  , a resposta del fixose esperar escondida detrás dun telón tupido de silencio . Dixome que tiña as dúas pernas rotas e que probablemente non volvería andar , pero iso non foi o peor