Eu chamome Guo , son unha rapaza do norte de Bangladesh, fai un ano era unha rapaza moi feliz , ia a escola polo medio do monte , aquí os montes son moi espesos e con moitos animais perigosos , no medio do monte había unha gran ponte de madeira e cordas , cando pisabas nela cruxía e movíase pero eu non tiña medo.
Na miña escola hai vinte clases , con nenos de cinco a dazaseis anos . Na miña clase eu non teño unha idade destacada , oito anos .
A min gustabame ir , aprendía cousas novas e coñecía a pessoas , cando chove na epoca do monzón non podíamos estudar , chovía moito e enchoupaban todas as libretas. Tamén era común que tivesen que volver a recontruir as escolas despois das tormentas .
Un día espertei , collín a maleta para ir a escola , pero miña nai dixome que non volveria ir a escola , que iamos ir a un novo sitio , ao chegar ali descubrín que era unha nave , con pinta de ser vella , vixiada por varios homes , ao entrar vin alí un cento de persoas , de nenos a maiores que traballaban cosendo e facendo calzado , camisetas , reloxos e o que poidas imaxinar.
E todo iso chegando ata hoxe , hoxe non traballo dez horas con nove anos , hoxe traballo dazanove horas , ata que me sangran as mans e me saian callos , despois o resto de horas metennos a durmir a todos xuntos nunha habitación moi pequena na que case non cabemos.
Quero que saibades que todas as prendas que comprades de meu país ou dos do redor está feito coa nosa sangue e suor , morremos facendo eses complementos que comprades, gustaríame traballar mais xustamente , pero mentres a quen nos mete aquí lle chega o diñeiro das suas ventas eu vou seguir aquí ata morrer xa de cansanzo.
Comentarios
Publicar un comentario