21/12/45
Eu chamome Antía vilas e vivo en Becerrea , meus pais traballan no campo pero tamén nunha peixaría.
Temos unha casa humilde na que neste inverno do 45 a choiva e os temporais fixeron que entrase a auga.
Non temos moito diñeiro pero no pobo facemos trocos para non ter que gastalo , temos que desprazarnos a pé cinco quilometros ata a panadaría mais próxima xa que non temos coche.
Estou escribindo isto agochada no faiado da miña casa para que quede para a prosperidade en galego , porque polo que din meus pais non o podo falar en público pra non meterme en líos.
23/12/45
Estou empezando a escribir historias en galego e agochandoas nunha caixa de metal no meio do monte para que se se perde definitivamente o galego logo o volvan intentar recuperar, sei que non vai pasar , pero non perdo nada por intentalo.
27/12/45
E plena noite e acabanse de escoitar dous tiros , tamen se escoita a moita xente chorar e outras gritando.
MAIS TARDE
Hoxe definitivamente é un día moi extraño , todo o mundo está moi extraño , vixiando , ademais ninguén me fala en galego , nin meus pais nen meus tíos , ninguén en definitiva, cando onte o falaban.
ÚLTIMO DÍA DO ANO
Hoxe é un día triste , uns homes de uniforme enttaron na miña casa e foron a habiación de meus pais, logo escoitei a meu pai entre choromicos decir "que non o escoite miña filla" e sairon pola porta .
Seguinos , foron cada un souto e alí dixeronlle algo asi como "de cara ou de espaldas" ao que meu pai respondeu "de cara , quero ver a meus asasinos"
Escoitaronse dous tiros , e o corpo de meu pai venceuse e caeu.
Eu saín chorando a abrazar o seu corpo , os soldados sorprenderonse e enseguida se cabrearon e viñeron por min, pensei que me ian matar pero deronme un pedrazo na cabeza.
Agora fixen unha reflexión , e vou deixar de escribir , porque non quero que iso volva pasar , espero que cando leades isto , o galego volva a ser unha lingua maioritaria , usada por todos os galegos sen prexuizos.
Comentarios
Publicar un comentario