Ir al contenido principal

Entradas

Mostrando entradas de 2020

Una mariposa en tu camino

 Hoy os venimos a traer la historia de esta curiosa página en la que puedes encontrar todo tipo de joyas relacionadas con la naturaleza. Podeis encontrarla en @bolboretas.no.caminho en Instagram y ver como efectivamente son piezas únicas y elaboradas a mano. Su último complemento lo podéis ver, la mascarilla? No, la mascarilla no va incluída, pero si el enganche de la mascarilla personalizado. Este podría ser un anuncio de la teletienda, pero no lo es, es una iniciativa de una estudiante, que, en estos tiempos difíciles ha decidido innovar y llevar a cabo este proyecto para poder estudiar lo que desea. Son muchos los proyectos que realizan los estudiantes para ganar algo de dinero, pero este es 100% natural y totalmente concienciado y ambientado en la naturaleza y una atención durecta y cercana por parte de los administradores de la página.

Interview (Chloe Caroline)

 > -When did your love for music begin? > Right from birth honestly, I was always drawn to all different kinds of music. But often times stuff that evoked some emotion in my soul or that "felt good".   > -Who is the person who has supported you the most in your dream? > My parents for sure. They have watched me develop every step of the way, from the days when I'd show up late to the dinner table because I'd be in my songwriter world in my bedroom to listening to every song I've ever written, to helping me decide between two different oufits for a show. They are my champions.  > -you have new projects? > YES! The writing never stops for me so I have about two albums worth of material and the new wave of Chloé Caroline will be shared this fall. :)  > -you have any anecdote? > I went to thailand to write/record/mix some new songs last May :)  > -How were your beginnings > I was a very normal kid in the sense that I was involved in a bu

Problema xeracional (Artículo)

Pertenzo a esas persoas que forman parte da suave transición entre o antigo e o moderno, conservando os coñecmentos, sabiduría popular e ensinanzas do antigo, pero tamén coa innovación, tendencias e modas actuais. A mellor forma de cambiar de xeración a meu parecer, aseguraste de seguir avanzando pero sen perder todo o bo e valioso de xeracións anteriores. Na actualidade parece que o importante é cortar de cero e deixar atrás todo o antigo, o que é un choque xeracional en toda regra. Esquecendo todo o antes mencionado de seus antepasados e solo centrarse no actual. Pero todo iso ten un problema, para explicar todo o actual, debes contar coa unión de todo o anterior. Tamén, olvidar todo o anterior e obviarlo faite  caer en dúas enfermidades moi perigosas, a ignorancia e a incultura. As persoas maiores, que, para moitos só están ahí, para algúns non queren decir nada, pero en realidade, son unha incansable fonte de coñecementos e sabiduría, con historias, relatos e cantigas, que era a fo

La paradoja de la inteligencia

Desde pequeño creí ser una persona más, sin destacar, en las notas era realmente un desastre, pero el poder de la mente es mayor de lo que alguien puede creer. Hasta tercero de la ESO  era un desastre, unas notas increíblemente malas, pero solo un estímulo hizo que todo eso cambiase. La acumulación de tantas notas malas me hizo pensar sobre mi mismo que no valía para eso, no era una persona inteligente, me lo creí cada vez más y las notas eran cada vez más espantosas. Lo que pasó fue un simple test y análisis de CI en donde el resultado señalaba que tenía una mente brillante, a partir de ese momento todo cambió, ese mismo año no bajé del 8 en nada y en los siguientes no suspendí ninguna asignatura salvo una a la que le tenía especial tirria y no la tocaba para nada. Todo eso hasta hoy, logrando resurgir y frenar un abandono escolar por no entenderme a mi mismo, por no saber mis capacidades y no tener estímulos positivos. Fue como un placebo, la inteligencia ya estaba ahí, pero estaba r

Adeus Rural (Relato)

Camiño polas rúas dunha vila, despois de vir da festa do pobo. As rúas estan baleiras, sopra un vento frouxo con sensación de tristura, un silencio profundo só acompañado polo piar dos piscos (paxaros). Cada paso resoaba polas rúas estreitas e tortuosas, o ambiente era pesado e triste, o ambiente dun pobo que dixo adeus a seuas habitantes, coma quen di, seus fillos. En ningures estivera tan ben como naquel pobo, pero co avance do tempo todo foron problemas, estabamos lonxe de todo, e por moito que os políticos decían na televisión que todo estaba benx e se había algo que non xa o arranxarían, alí non se viu nada diso. A ambulancia tardaba media hora en chegar e logo unha hora para ir ao hospital, non hai escola, nin rapaces. Pero nun tempo si os oubo, e, mentres daquela os políticos prometían fixar poboación e emprego no rural, eles tiveron que marchar por gañar a vida. O que si hai é casas rurais, con clientes de aires finos e un toque de soberbios que o veñen pasar ben e logo nas red

Tradición y Cultura

San fins 2020 y tradiciones Un año más, hoy ha sido la fiesta que más me importa de todas, un día para celebrar, aunque con cierta tristeza este año. Todos los años una caminata de 7 kilómetros hasta la cima con la figura y los gaiteros que tocaban y tocaban desde las 7 de la mañana a las 8 de la tarde.  Hoy, sin embargo nada era igual, todo estaba casi vacío, pocas personas, mientras, la figura subía en coche, y 3 gaiteros tocaban una timida melodía que hoy no sonaba a fiesta, sinó a una canción de despedida, a la perdida y al adiós de una tradición de cientos de años. Me entristeció esa escena, algo dentro de mí se rompió, imaginando todo lo que sentirían los que ya no están. Cuando hay miles de personas esperaban al santo y entraban con el, arropandolo, hoy eran 27 personas.  Y es que la perdida de una tradición, un rasgo cultural propio es como perder parte de tu ADN, de tus genes, que nunca va a volver. Un rasgo cultural es algo que hay que proteger, cuidar y mimar. Nunca alguien

Solo Vive

LLEGA UN MOMENTO EN LA VIDA EN EL QUE HAY QUE TOMAR DECISIONES, MUCHAS DE ELLAS COMPLICADAS, TRISTES, PERO QUIERO DECIRTE ALGO, ME CONOZCAS O NO, ME QUIERAS O ME ODIES O SIMPLEMENTE PASES POR AQUÍ DE CASUALIDAD. DISFRUTA DE LA VIDA SIN ARREPENTIRTE UN SEGUNDO, PORQUE, AUNQUE CREAS QUE NO, EL TIEMPO SE NOS VA, LLEGADO UN MOMENTO NO PODRÁS HACER LO QUE SOÑABAS, PORQUE YA NO TE QUEDA TIEMPO 💖 NO QUIERO QUE TE PASE ESO, NO DEJRS LAS COSAS PARA MÁS TARDE PORQUE PUEDE NO HABER UN MÁS TARDE. VIVE, RÍE, SÉ FELIZ, UNA LISTA DE COSAS POR HACER Y DESDE LUEGO, NO TE CONFORMES, PORQUE TU, QUE LEES ESTO, VALES MUCHO, AUNQUE TE DIGAN LO CONTRARIO, BUSCA SIEMPRE LLEGAR A MÁS, NO ENVIDIES A LOS DEMÁS, LUCHA PARA QUE ELLOS DESPUÉS TE ENVIDIEN A TI. NO GUARDES RENCOR, PERDONA, Y DILE A QUIEN QUIERES LO QUE DE VERDAD SIENTES, NO LO DIGAS LUEGO , DILO AHORA, QUE CADA ÚLTIMO MOMENTO JUNTOS SEA EL MEJOR. SI ESTÁS LEYENDO ESTO ES PORQUE TE IMPORTO AUNQUE SEA UN MÍNIMO, YO NO MEREZCO TANTO LA PENA, PERO TU

Un soño é máis que iso

Chamome Sara, vivo no norte de Lugo, na conarca da Mariña, unha terra fermosa, verde e inspiradora. Coma Irlanda, pero máis ao sul. Aquí vivo ben acompañada, coa miña parella e o meu coelliño Tambor. Sei que nun futuro, sen dubida, seguirei aquí, vivindo sexa como sexa, por moi complicada que me poñan a vida. Os días son paz, vou aos verdes montes, e escoito o que din as arbores, o seu siseo, movidas polo vento, os esquíos, as pombas, en definitiva, un paisaxe idílico e tranquilizador no que poder durmir mellor que en calquera cama. A primeira vez que conseguín ver, foi aquí, na praia, en Lugo, ata os 13 anos era case cega, non podía ver, pero grazas a moita axuda de moitas persoas a duns médicos incribeis logrei ver. Antes só imaxinaba, o mar, como ule, ule a tranquilidade, a vida, e soa, soa a deuses e vikingos, se escoitas ben, xuraría que ata os podes escoitar. Pois naquel momento, un 27 de abril, sacaronme aquela venda, que para min eran cadeas que prendían a miña alma e vin, core

Entrevista a Brian Mackey

-When did your passion for music begin? Around age 5, I was interested in listening to my parents music .. Queen , Elton John And Billy Joel. So many styles of music had a strong impact on me musically What have you been working on during quarantine? I was working on a new song during quarantine Keep The World Alive Which was recorded remotely from New Jersey and with musician friends in Nashville.. It started out as a really simple project and so far has gained over 2 million plays on Facebook which was not expected and seems to be growing 🙏  —Do you have any new project? Yes I’ve recorded 13 new tracks which are in the post production phase and will be released this fall.. Super excited to share these!  -Who has influenced you the most in your career? This one is hard to answer because of so many influences merge together in my subconscious.. If I were to narrow down a few they would be . Jim Croce, The Eagles, Del Ametri , Billy Joel, Nirvana -What does music mean to you? Music t

Como de superficiales somos hoy?

En la reflexión de hoy y tras el experimento de ayer, ha quedado claro una cosa, hay más personas dispuestas a juzgar a alguien por su físico, que por su personalidad y su trabajo. Personalmente, me importa una mierda lo que penseis de mi físico, lo que me importa es mi personalidad y mi trabajo, cosas que si puedo mejorar y cambiar. Que de verdad importan y que a mi entender es lo más importante en una persona. Quienes se importen más por un físico que por una personalidad o lo que ha hecho esa persona demuestran que lo artificial está ahí, un físico no te va a acompañar toda la vida, eso degenera con el tiempo, pero la personalidad, eso es otra cosa. Si solo te importa el físico y está por delante de todo estás demostrando que eres un o una superficial. Y por el experimento de ayer, es más fácil juzgar un físico que una personalidad. Aunque me haya resultado agradable el resultado final, no cambia que me importe entre poco y absolutamente nada la opinión que tengáis de mi físico, com

El Amor es cosa difícil (Reflexión)

¿Y ese miedo a las relaciones?  Yo he estado en 5/6, la duda de una ahí es que no sé si contarla como tal, pero bueno, lo que quería decir es que no te va a comer nadie, ni a matar nadie, hay que caer muchas veces, y levantarse muchas veces hasta que conoces a la persona adecuada. No tengais ese miedo tonto y esos nervios que son tan inútiles cuando vas a conocer a alguien, porque solo te darán problemas y tendrás falta de autoestima para con esa persona.  Si encuentras a la persona perfecta a la primera o a la segunda se puede decir que eres alguien con suerte, con mucha suerte, porque esa suele ser la excepción, también es verdad, que por cuantas más relaciones pasas te pueden ocurrir dos cosas:o te vuelves un desconfiado o desconfiada, o ganas experiencia, que eso siempre viene bien.  Y no seas un crío o una cría y digas "no, yo no creo en el amor, solteritx para siempre" lo que demuestras así es que o has afrontado mal una ruptura y te hicieron daño o tienes miedo a que

Welcome Mr. WRITER OF DREAMS

Hace ya un año que existe el nombre de Writer Of Dreams, pero que es en realidad? El nombre en realidad tiene mucho más que ver con EEUU que con el lugar de nacionalidad, que es España. El nombre surge después de la creación de una gran historia, y un gran personaje “catuxa” en un conjunto de relatos. La historia obtuvo 0 críticas negativas, y un gran apoyo en el exterior, sobre todo en USA. Debido a ese mayoritario apoyo extranjero que era mucho mayor que el nacional sentí que le debía más a los extranjeros que a los de aquí, y un comentario me inspiró “esta historia es como un sueño” De ahí nace Writer Of Dreams, un placer que sea en inglés, porque a pesar de escribir en castellano y gallego, mi sustento es basado en otro país y otro idioma. A partir de ese momento seguí creando y la audiencia internacional siguió creciendo hasta un 76% de la total. A partir de ahí surgieron más iniciativas y el canal “HAPPS TV” comenzó a buscar a los mejores comunicadores de cada país, con la cualid

Entrevista a María Reimóndez

Como descubriche teu amor polas letras?  Imaxino que, como moita xente, lendo. A escrita sen lectura non ten sentido. Tamén escoitando historias, sobre todo por parte da miña familia paterna, que é da zona dos Ancares. -cales son os libros que escribiche cos que máis te identifícas?  Realmente non escribo libros para identificarme con eles. Resúltame complicado contestar a esta pregunta. Interésame contar historias que fagan pensar, que conmovan e que ofrezan espazos ao que polo de agora quedou nas marxes do canon literario. Dentro diso cada historia é un mundo e aínda que todas parten de min, procuro que as protagonistas -quitando os casos moi contados nos que escribín algo de tipo autobiográfico- teñan a súa propia vida e abofé que paso abondos traballos para que iso así sexa. Procuro ser moi minuciosa na creación das personaxes. -Algún novo proxecto en fase de creación?  Non me gusta moito falar de proxectos que aínda non están rematados pero acabo de publicar A formiga destemida en

A lenda do último día

Era un ano de secaño, as colleitas non foron adiante en todo o ano xa que, de xaneiro a decembro só chovera un día,o día de san xoan, e non foi unha choiva moi abundante. Ante aquela situación os gobernos non sabían que facer, non había auga, nin comida para os animais, que xa comezaran a morrer, o calor non se podía soportar, día tras día. Os prados, os montes e as arbores eran color amarillento, o color do deserto e da súa morte, as fontes xa facía meses que non tiñan auga e os ríos case non existían,incluso o Miño estaba nas últimas. Non podían soportalo máis e decidiron xuntarse máis de mil persoas de todos os concellos no Courel, levaban cada un un animal, e alí aquela noite os sacrificaron todos e votaron o sangue ao río máis cercano. Despois aquela noite todos voltaron as súas casas, esperando a que o milagre ocorrese. Esperaron un día, e outro, pasaron varios meses e chegou a noite de san xoan, coma todos os anos, fixeronse as cacharelas, en aldeas, en cidades e nas praias, p

Alegato contra el odio Rural

Al parecer el odio a lo rural es algo que está extendido por gran parte de los habitantes de las ciudades, gente que puensa y dice que el campo es lo último, pero vamos a dar algunos datos importantes. La vida en el campo es, con diferencia, mucho más sana, en primer lugar porque la contaminación es prácticamente 1/20 parte de lo que te puedes encontrar en cualquier ciudad, teniendo un aire más limpio para respirar en segundo lugar porque puedes tener huerto y animales. En el caso del huerto puedes tener alimentos, los cuales no tienen transgenicos, pesticidas y productos para su conservación, algo totalmente natural, y en cuanto a los animales, tienes comida asegurada, sin ir al super y pagar una barbaridad, y lo que es mejor, sabes como han sido tratados esos animales, porque los has tratado tu. En un pueblo tienes más espacio para ti, puedes salir a pasear y no encontrarte con nadie, lo mejor para aclarar tus ideas, por otro lado, la contaminación luminica, esa taan molesta que

O amor nun libro (Relato)

Lendo aquelas primeiras páxinas do libro namorouse completamente, non sabía que facer, nin que decir, pero sabía que estaba namorada e que tiña que atopar a protagonista daquela historia, unha persoa extraordinaria e quenon dubidaba que na vida real existise. Pero dende que aquel libro foi escrito pasaran xa 5 anos, moitas cousas puideron cambiar, a protagonista tería 24 anos agora e ela 20 pero só son 4 anos, e que son 4 anos? Nada, só numeros. Decidiu decirlle a súa nai e amigos o que ía facer, todos lles dixeron que estaba tola pero ela seguía adiante co seu plan. Colleu un tren cara Alemaña e seguiu as instrucións do libro para chegar ata a casa donde vivía, e para a súa sorpresa aquela vila existía, foi buscando rúa por rúa, ata que de supeto lé nun cartafol "nahele strasse" era a rúa do libro!!!! Foi correndo ata a vivenda número 55 e tamén existía, isto non podía ser casualidade, petou e petou na porta, sen resposta, sempre sen resposta, sentouse nos chanzos da e

La lucha contra las enfermedades raras y el cancer

Actualmente hay una enfermedad mucho más extendida que el Coronavirus, y es el Cancer, una enfermedad con una tasa de mortalidad mucho mayor a la que no se le dedica ni el 10% de atención que al coronavirus, y como al cancer, muchas otras enfermedades raras y degeneraticas que afectan a miles o millones de personas cada año, solo un dato, 8,2 millones de personas mueren al año por cancer aproximadamente en el mundo. Pero hay muchas maneras de colaborar en la difícil lucha que muchas personas disputan contra esas enfermedades, asociaciones sobre todo que ayudan en el tratamiento e investigación de estas enfermedades, para que en un futuro puedan ser curables o mejorar la calidad de vida de las personas que las sufren. Existen cientos de enfermedades diferentes, algunas que incluso acaban de surgir y los heroes que investigan y luchan contra esas enfermedades no están lo suficientemente reconocidos. Muchas personas, gurús de la medicina se dedican a esparcir ideas de remedios

Relaciones en tiempos de Coronavirus

Las relaciones en tiempos de Coronavirus han cambiado drásticamente, cuando antes podías ir a visitar a tu pareja, padres o amigos, ahora te lo prohiben, aunque algunos se salten esa prohibición. También hay parejas que les ha tocado convivir esta cuarentena juntas, por suerte o por desgracia es una situación a la que nos tenemos que acostumbrar sobre la marcha, porque es totalmente novedosa. Para comenzar hablemos de las parejas separadas por la cuarentena, hay graves crisis sentimentales estos días y semanas que se llevan a muchxs a plantearse el futuro de la relación, en este caso tengo que deciros que aguanteis, es normal que estar encerradx y aburridx te lleve a pensar, pero muchas veces no debéis hacerles caso a esos pensamientos. Si yo he aguantado varios meses en una relación a distancia, vosotros podreis aguantar dos meses. También es verdad que muchas parejas lo están llevando muy bien, es algo que, también, para esas parejas le demuestra lo verdaderamente bien que está

Última oportunidad (Relato)

Ella estaba sola y no podía salir de casa, el miedo se apoderó de alla, y siempre observaba por la ventana cada vez que escuchaba un ruido. Sabía que de un momento a otro su acosador podría volver, y que si él quería nada iba a impedir que se acercase a ella, ni la policía que vigilaba su piso. Su miedo era fundado, porque el ya le había hecho daño a muchas otras mujeres antes, pero nadie había podido demostrarlo. Los policías se fueron, en un cambio de turno, llegaron otros, a uno lo conocía, era la tercera vez que venía esa semana, pero al otro no pudo verle la cara, pero esa voz, le resultaba conocida. De pronto escucha un fuerte golpe y alguien cae al suelo fuera de la puerta, donde estaban los guardias. -Señorita Collins, abra la puerta, nos acaban de atacar. -Como lo se? -Tranquila, sé que puede estar nerviosa pero necesito su ayuda. -No, no intente engañarme -Porqué la iba a engañar? Mi compañero se va a desangrar como no me ayude. -Pero, qué ha pasado? -Fue e

Relato--Salvando o Mundo

Xa facían dous meses que aquelas bombas caeran sobre a illa, arrasandoo todo, todo porque o noso goberno se opuxo a colonización das principais potencias Mundiais. Nos sobrevivimos baixo terra, en bunquers, e estabamos comunicados por radios por satélite, eran dous bunquer, no interior dos montes pondais. Seríamos como moito 50 persoas as que quedamos vivas despois daquel ataque, e segundo as señais das radios as grandes potencias tiñan illado todo o noso territorio sen deixar que ninguén entrase a ver se quedaba ratro de vida. Xusto no día no que se cumpriron dous meses, decidimos sair, a medida que nos achegabamos a entrada dabamonos conta de que tiñamos medo, medo do que nos iamos atopar fora. Abriuse, e caeron varias pedras que estaban apoiadas contra a entrada,entón entrou a primeira claridade que vimos despois de dous meses, polo que nos custou asimilala. Despois comezamos a sair, de un en un e a imaxen coa que nos atopamos era aterradora. Dos edificios só quedaba a estruct

Artículo--El virus humano

El virus de la tierra es el humano, cuando nos paramos a pensar el planeta siempre se ha sustentado y solo grandes desastres han creado extinciones a gran escala. En la actualidad, cada día se extingue alguna especie, cada día los polos sueltan gran cantidad de agua al mar, los humanos trafican y matan a millones de animales, por encima de cualquier posibilidad se sustentabilidad. Las personas no se dan cuenta pero los animales y la naturaleza no son el problema, el problema somos nosotros, durante séculos el ser humano ha existido y no ha sido un grave problema, pero en los últimos 3 séculos, se ha acabado cualquier posibilidad de sustentabilidad, de poder frenar esta situación, porque las personas no reducen su nivel de vida, sigue habiendo negacionistas sin sustento alguno y empresas a las que la naturaleza no le importa sino nada. Lo que va a pasar es el ascenso del nivel del mar, no en mil años, sinó en 50, va a subir la temperatura, lo que va a hacer que se produzcan má

Articulo--Estados terroristas y Racistas

Estados terroristas Varios países europeos se reunieron en Berlín para repartirse África hace más de 100 años, Bélgica, España, Francia, Alemania, Italia y Reino Unido, Estos países se repartieron casi todo el territorio menos dos pequeños territorios, Liberia y Abisinia, esta última nación Resistió la invasión italiana que no pudo controlar el país. Esos estados crearon unas fronteras que nada tenían que ver con la realidad. Hablamos hoy de guerras en África, pero uno de los motivos es esa superioridad que ejercieron los europeos creando falsas fronteras y masacrando a millones de personas, en algunos países hubo más de 6 millones de muertos. Sin ni siquiera pisar el continente sobre un papel en blanco se repartieron los territorios sin respetar su soberanía, los pueblos ya existentes y las culturas. Pero a partir de 1960 comenzaron las independencias y uno a uno esos territorios se fueron independizando, aunque algunos siguen con el yugo de potencias colonizadoras detrá

Entrevista ao actor Avelino González

-Como naceu o teu amor polo cine? No Cinema Radio de Vigo, mirando unha película do oeste "Union Pacific", que foran ver meus pais. Lembro o momento no que se atopan de fronte as dúas locomotoras. Teño a lembranza de estar sentado no corredor mirando para a pantalla. Pero pode ser unha invención -En que filmes e obras de teatro te pidemos ver? Cine pouco e en secuencias pequenas de "Heroína", "Lena", "Gallego". Televisión máis en "Padre Casares", "Seis Hermanas", "As Leis de Celavella", "Cuéntame"... e teatro en "Commedia", "O mel non caduca" e contando contos polo mundo adiante -E cales son as que máis te marcaron? "As Leis de Celavella" e "Padre Casares" -Teis algún referente? Moitas e moitos -Que anecdotas curiosas che aconteceron mentres actuabas? De todo. Cair no único buraco que había no escenario de Vilagarcía, lidiar cun borracho n

Entrevista a la periodista Ángeles Cortina

-¿Cómo surgió el interés y el amor por tu trabajo? Fue la casualidad, elegí la carrera de periodismo para utilizarla de pasarela (quería estudiar criminología, y en aquel momento era de segundo ciclo) y finalmente me di cuenta de que me encantaba y se me daba bien. -¿Qué es lo mejor de tu trabajo? Estar en lugares en los que sin una cámara sería imposible acceder. -¿Qué personas tienes como referencia en tu trabajo? La verdad es que no tengo referentes a los que trate de parecerme; he aprendido mucho de todos los compañeros con los que he trabajado pero creo que soy un verso libre. - ¿Escribes, cantas, pintas o practicas algún tipo de arte? Me paso el día canturreando y soy muuuy creativa, pero no suelo dedicar tiempo a pintar o escribir. Lo que se me da FATAL es bailar, el día que repartieron el ritmo no me tocó nada. -Anécdotas curiosas/graciosas que te hayan pasado realizando tu trabajo. Esta pregunta es infinita, toodos los días nos dejan aventuras y anéc

Entrevista al Cómico Chema Trueba

-Donde te podemos ver colaborar o actuar? Ahora mismo en escenarios de toda España, próximamente por ejemplo en el Casino de Tarragona, en Lleida en la sala Nuba, en Madrid, Segovia… Hay mucho lío, cosa que agradezco -Que nos podemos esperar en tuas actuaciones? De todo, porque además las cambio mucho en función de la actualidad. En mi nuevo show “VIP: Very Idiota Person” básicamente combino monólogos con muchas imitaciones, canciones y participación del público, es mi sello de identidad en todos los espectáculos que hago, pero luego tengo locuras como la última que estoy haciendo con el público que es llevarlos a la Isla de Las Tentaciones, un juego de “infidelidades” que está gustando mucho. Si tardáis mucho en ir ya veréis otra cosa diferente -crees que ser famoso está sobrevalorado hoy en día? Como medio de trabajo está claro que cuanto más conocido seas mejor, te hace todo más fácil. Pero currarte las cosas tiene su encanto, cuando las consigues sabe todo mucho mejor, e

Esta es la verdadera Sociedad

Que nos llama la atención de la sociedad actual?Que problemas tiene? Pues la verdad es que muchos, si nos ponemos a enumerar tendríamos para un año pero veamos unos cuantos. Para comenzar, la homofobia, el odio al diferente, muchos dicen que las personas LGTB son personas enfermas o un lobby. Pero nada más lejos de la realidad, es un colectivo que genera un creciente odio a la vez que más personas muestran su respeto hacia ellxs. Pero, porqué hay personas tan intolerantes? La verdad es que muchxs piensan que una persona homosexual le va a gustar todo el mundo de su mismo género o que reciben dinero de subvenciones, la verdad, todo falso. Las mujeres lesbianas sufren una imagen hipersexualizada al igual que las personas bisexuales, las cuales también son tachadas erroneamente de calificativos que intentan desprestigiarles pero solo muestran el atraso de quién insulta. Y ya sin nombrar mucho a las terapias para curar la homosexualidad impartidas por las personas más intolerantes y l

Unha nova persoa (Relato)

Día de entroido pola mañá, Carme estaba preparando o seu disfraz, ía ir disfrazada de morte aos desfiles, estaba feliz, porque era a primera vez que ía participar nunha comparsa, e polo tanto a primeira vez que desfilaría, e tiña moito medo de que se lle esquecese a coreografía. Recibiu a chamada dos seus compañeiros de comparsa, que apurara, que xa estaba chegando un pouco tarde, ela vestiu o seu disfraz, e derrepente, quedou todo a escuras. Intentouse achegar as paredes, pero xa non había paredes, era o valeiro. Non comprendía o que estaba pasando ata que alguén ou algo lle tocou no cabelo. Era unha figura humana, pero que resplandecía e non tiña rostro,pero sí podía falar, e dixolle. Sei que che da igual o que pasa no mundo, que moitas veces a túa humildade brilla pola súa ausencia, e que so te preocupas por ti, meteste cos animais e queixaste de que os inmigrantes son un veneno,así que vamos dar un paseiño.  Colleuna da man e volveu a claridade, pero xa non estaban na sú

San Valentín (Artículo)

O san Valentín non é o día do amor, é o día da amizade, dos amigos, e tamén das parellas, pero recordovos que iso debe de ser cada día, cada momento, cada palabra, porque un amigo, unha nai ou unha parella é un tesouro e debemos coidalos moi ben, nunca deixar que se sintan sós, que estexan acompañados. Querelos cada día e non pelexar, porque ao fin e ao cabo que é san Valentín? É un día creado polas empresas estadounidenses para vender e enganar a sociedade consumista que van cegados porque lles lavan o cerebro, as marcas e outras persoas por este consumismo, pero máis aló, reflexionemos🤔. A caso non temos parella 365 días do ano? Que pasa? Non a queremos os outros 364 por igual? Porqué nos poñemos tan cariñosos nun día que non é máis que un día coma outro calquera? A verdade e que é decepcionante porque ao final vai de persoa a persoa, e o resultado final é que quen ten poucos amigos ou non ten parella pois se sinta mal. Que haberá persoas que non? Pois un aplauso para ele

Entrevista a La Banda de Rock Baja California

Como fue vuestro comienzo en el mundo de la música? Todo comenzó hace unos seis años. Manu y Javi, cantante y guitarrista respectivamente, nos conocimos en la facultad, y pronto nos unió la pasión por la música. Buscamos gente con la que tocar y, poco a poco, fue gestándose Baja California. Tras varias incursiones en baretos, grabaciones de maquetas y ensayos y más ensayos, conseguimos hacernos un jequecillo en la escena local y obtuvimos financiación a través de un concurso para grabar nuestro primer disco, “La Cara B del Rock”. Esta fue nuestra carta de presentación para empezar a hacer carretera y kilómetros, ampliar nuestras miras y dar el pistoletazo de salida a nuestro nuevo trabajo, “Horizontes”, con el que estamos girando actualmente. -Que proyectos teneis en marcha? Ahora mismo nos quedan unas cuantas ciudades por visitar antes de terminar la gira de presentación de “Horizontes”. El proyecto inmediatamente posterior es gastar todos los ahorros de la banda en