O amor nun libro (Relato)

Lendo aquelas primeiras páxinas do libro namorouse completamente, non sabía que facer, nin que decir, pero sabía que estaba namorada e que tiña que atopar a protagonista daquela historia, unha persoa extraordinaria e quenon dubidaba que na vida real existise. Pero dende que aquel libro foi escrito pasaran xa 5 anos, moitas cousas puideron cambiar, a protagonista tería 24 anos agora e ela 20 pero só son 4 anos, e que son 4 anos? Nada, só numeros.

Decidiu decirlle a súa nai e amigos o que ía facer, todos lles dixeron que estaba tola pero ela seguía adiante co seu plan. Colleu un tren cara Alemaña e seguiu as instrucións do libro para chegar ata a casa donde vivía, e para a súa sorpresa aquela vila existía, foi buscando rúa por rúa, ata que de supeto lé nun cartafol "nahele strasse" era a rúa do libro!!!!

Foi correndo ata a vivenda número 55 e tamén existía, isto non podía ser casualidade, petou e petou na porta, sen resposta, sempre sen resposta, sentouse nos chanzos da escaleira e comezou a chorar. Fixera aquel viaxe para nada e agora tería que volver, e tolerar todos os berros. Ata que de súpeto, unha man se pousou no seu hombreiro, e lle agarimou as costas como se dunha nai se tratase.

Era a dona da casa, era alemana e polo tanto non entendía nada do que lle decía, pero a rapaza ensinoulle o número da rúa no libro e a dona deixouna pasar, levouna ata o faiado e alí, sinaloulle unha caixa. Deixouna soa, e comezou a investigar o que había na caixa, era roupa e outros obxectos, pero tamén había unha fotografía, era ela!!!! E no reverso da fotografía, en perfecto galego poñía "sabía que ias vir, pero tardaches moito, dous anos despois de ser escrita a historia tiven que marchar, podes vir visitarme a "Dehalsen strasse" no sur de colonia"

Ala saíu correndo, deulle as grazas a dona da casa e colleu o primeiro taxi que atopou, era aínda un bo viaxe, e a música do taxista parecía sacada do inframundo, pero todo merece a pena por ela. Dúas horas despois alá chegou, deixou o taxi e saíu correndo en búsqueda do edificio, e cando o atopou foi correndo polas escaleiras ata atopar o número de porta.

Petou, petou, petou, pero ninguén abriu, a caso chegou outra vez tarde? Mirou se debaixo do felpudo había unha chave ou algo, pero había un papeliño pegado a el "vicent strasse 21" e outra vez tivo que ir en busca da rúa, unha vez que a atopou, buscou o número, pero esta vez non era igual, era un cemiterio. Con medo comezou a buscar nas mamoas a ver se a atopaba, e por desgraza, así era, morta de cancro.

Pasaron os días e as semanas e a rapaza que fora de viaxe non regresaba a casa, chamaron as autoridades alemanas e comezarin a busca, pero sen obteren resultados.

CONTINUARÁ