Como descubriche teu amor polas letras?
Imaxino que, como moita xente, lendo. A escrita sen lectura non ten sentido. Tamén escoitando historias, sobre todo por parte da miña familia paterna, que é da zona dos Ancares.
-cales son os libros que escribiche cos que máis te identifícas?
Realmente non escribo libros para identificarme con eles. Resúltame complicado contestar a esta pregunta. Interésame contar historias que fagan pensar, que conmovan e que ofrezan espazos ao que polo de agora quedou nas marxes do canon literario. Dentro diso cada historia é un mundo e aínda que todas parten de min, procuro que as protagonistas -quitando os casos moi contados nos que escribín algo de tipo autobiográfico- teñan a súa propia vida e abofé que paso abondos traballos para que iso así sexa. Procuro ser moi minuciosa na creación das personaxes.
-Algún novo proxecto en fase de creación?
Non me gusta moito falar de proxectos que aínda non están rematados pero acabo de publicar A formiga destemida en Xerais para público infantil, o ensaio A semente, a árbore e a froita, unha conversa con Ana Pontón que creo que é moi necesaria nos tempos que corren (tamén publicada en Xerais) e estou a piques de publicar un álbum con Alvarellos que se chama O meu avó e o queixo. Ademais da tradución dunha marabilla de álbum ilustrado con Litera que se chama Unha mamá é coma unha casa, que recomendo encarecidamente.
-A parte de Traductora e escritora teis algúnha afición máis?
Creo que estas dúas facetas que comentas (son tradutora e sobre todo intérprete, por certo!) son máis profesións ca afeccións. Tamén me dedico de xeito profesional, aínda que non remunerado, á cooperación con organizacións feministas de diversos países do sur e á investigación académica. Se cadra esta última actividade si pode considerarse unha afección algo estraña, mais o sistema académico é bastante perverso nese sentido porque non ofrece remuneración a aquelas persoas que non estamos contratadas por unha universidade mais que producimos coñecemento e publicamos en libros e monografías. Ao final acabámolo facendo como unha especie de activismo.
Imaxino que as miñas afeccións nun sentido máis convencional, ademais da lectura, son a calceta (case unha adicción!) e o deporte, en particular ultimamente o boxeo afeccionado.
-Quen de todos e todas as escritorxs da historia son teus exemplos a seguir?
Son moi pouco mitómana e teño moi mala memoria para os nomes. A iso hai que engadirlle que leo moito e que non creo na monogamia en absolutamente nada, co cal sempre teño problema para contestar preguntas deste tipo porque creo que a lectura e a escrita, coma os afectos, teñen que incluír non só uns poucos exemplos senón unha base que nos axude a coñecernos mellor e explorar mellor quen somos e que mundo creamos. Nese sentido, interésame moito a escrita rebelde e adoito ler por sistema autoras que, accesibles nas diferentes linguas que falo, proveñen sobre todo de fóra do canon occidental. Polas miñas conexións humanas e de activismo leo moitas autoras de Támil Nadu, das Filipinas, do Caribe e de África Subsahariana. En Galicia de partida interésanme todas as autoras, sería máis doado enumerar aquelas que atopo insufribles, mais prefiro construír en positivo e animar a todo o mundo a que lea o que escribimos as mulleres e que cada cal atope os exemplos que lle parezan pertinentes. Por fortuna temos un sistema cunha diversidade de voces de mulleres abraiante para os atrancos que aínda temos para publicar, sobre todo certos xéneros, e para obter unha visibilidade do que facemos (e non falo aquí tanto de min mesma como do colectivo). Xa non falemos de poder estar no espazo público sen recibir permanentemente as violencias dun pequeno mais insistente grupo de energúmenos machistas acomplexados.
-Pensas xubilarte ou publicar ata o final?
En xeral interésame o presente e ir construíndo o futuro cada día. Non penso nunca neste tipo de cuestións.
Comentarios
Publicar un comentario