Chamome Sara, vivo no norte de Lugo, na conarca da Mariña, unha terra fermosa, verde e inspiradora. Coma Irlanda, pero máis ao sul. Aquí vivo ben acompañada, coa miña parella e o meu coelliño Tambor. Sei que nun futuro, sen dubida, seguirei aquí, vivindo sexa como sexa, por moi complicada que me poñan a vida.
Os días son paz, vou aos verdes montes, e escoito o que din as arbores, o seu siseo, movidas polo vento, os esquíos, as pombas, en definitiva, un paisaxe idílico e tranquilizador no que poder durmir mellor que en calquera cama.
A primeira vez que conseguín ver, foi aquí, na praia, en Lugo, ata os 13 anos era case cega, non podía ver, pero grazas a moita axuda de moitas persoas a duns médicos incribeis logrei ver. Antes só imaxinaba, o mar, como ule, ule a tranquilidade, a vida, e soa, soa a deuses e vikingos, se escoitas ben, xuraría que ata os podes escoitar.
Pois naquel momento, un 27 de abril, sacaronme aquela venda, que para min eran cadeas que prendían a miña alma e vin, cores e alegría. Estaba nubrado, e caía unha mormalleira, o que calquera diría que era un día feo. Pero non é feo, algo só é feo para os ollos que non saben ver, para aqueles, que se aborrecen de ver sempre o mesmo.
Eu non, eu hoxe, 10 anos despois, sigo indo a aquela praia, cada día, chova ou vente. Din que unha persoa debe namorarse doutra, pero sabedes que? Eu namoreime da miña terra, de Galiza, da terra dos meus devanceiros. E cando paso un só día fora, sei o que é ter morriña, co corazón encollido e coa Galiza na mente só quero volver, porque Galicia é miña terra, terra na que ei morrer.
Que fermosura!!!
ResponderEliminarGrazas por este texto: como xa che dixen por Twitter, nunca antes me tocara nada e mira ti por onde, que ilusión me fixo!
Grazas!
Bicos de (s/f)estas