Un mes mais tarde estabamos paseando polo parque de sempre , as plantas e as arbores non estaban en flor coma nas historias cursis que lin nas que cada vez que alguen paseaba por un parque todo eran flores , ai por deus que alerxia.
Parou ela de empuxar na cadeira de rodas , puxose diante miña e suspirou moi forte , como se a vida lle fose nelo , a verdade , púxenme nerviosa non sabía que pasaba ata que ela me bicou .
Despóis diso todo foi silencio durante varios minutos , ollabamos a unha cara a outra sen saber que dicir, era a primeira vez que me bicaban e non llo quería contar a ela tan rapido pero sen dubida gustarame bicala.
Despois do silencio xa me dixo que gustaba de min dende facía xa un tempo pero esperou dous meses a contarmo .Ela tiña unha vergoña increible , estaba vermella coma un tomate o que me deu para rir.
Por último veu a pregunta , pensei que me preguntaría co típico queres sair comigo , pero non , dixome ( importache sair comigo ainda que a xente nos vexa mal por elo) foi chocante a verdade , tiña ela mais medo ca min.
Pra non facela sufrir mais , e xa que o tiña eu xa mais que claro , díxenlle que si . Votou a correr por todo o recinto e a dar saltos , nunca vin a nadie tan feliz coma ela naquel momento .
CONTINUA NA SEGUINTE PARTE
Comentarios
Publicar un comentario