Comezaba o instituto, nova clase, novos compañeiros novos ambientes, esperaba olvidar o pasado, segundo de bacharelato era unha nova expectativa, recordo ainda de cando miña moza, morrera e logo miña avoa me decía
-Maruxa, iso pasache por seres diferente, se foses como os demais non pasaba nada.
E eu non estaba disposta a ser unha mais, estaba disposta a honrar a memoria da miña moza a que os radicais mararon polo feito de ser lesbiana, cada día, de camiño a casa, paso polo carón do cemiterio e vexo sua lápida, sentome no cespede, e escoito como o vento arremuiña as follas das arbores, como se Xiana me estivese falando, dende o outro mundo, eu chorando, cada día falaba coa fotografía da lapida preguntaballe que tal lle fora o día e deixaba que o vento fose a resposta, despois eu contaballe como me fora a min o día, co paño nunha man para cada cez que unha bagoa me percorría as meixelas poder secala.
Logo chegaba a casa e via todas as nosas fotografías, xuntas, e nese momento eu pensaba para min que tiña ganas de volver quedar, de poder volver vivir eses momentos, non quería aceptar que morrera, pero xa non había remedio.
Despois da malleira estiven con ela no hospital, collendoa da man, dandolle bicos, falsndolle, eu sempre cun sorriso, decialle, vai sair ben, imos sair adiante, somos fortes, podemos con iso, e con máis, ata que chegou o día, os picos dos latexos do seu corazón convertironse nunha liña, inherte, fixa, unha liña que xa nunca mais se movería, recordo que lle tiña a man collida en todo momento, e xuraria por deus que o último esforzo que fixo na sua vida coa sua última forza foi apretar a miña man.
Non llo dixen a ninguén, por se decía que estaba tola, pero fixoo, e iso amosoume que ata o último momento me quixo decir "querote" e esa foi a unica maneira que tivo de facelo, non lle quería soltar a man, porque sabía que unha vez lla soltase nunca mais a ia poder tocar, nunca mais a ia poder ver, pero cando os medicos marcharon, levaron a padiola, e obligaronme a soltarlle a man.
Hoxe en día non deixo de repetirme, oxala fose eu, oxala eu estivera ahí e non ela, que fora eu a vitima daqueles radicais e meu amor poidese salvarse, pero, non foi así, e xa nunca será, sen embargo, mañá vou ir atoparme con todo ese grupo de radicais eu soa, miña nena, esperame un día, que mañá xa nos imos ver, e ti non creerás en espíritos, pero ese mesmo día recibín a mesma malleira, tiven as mesmas feridas, so que, o meu foi no momento, e non lle deu tempo a chegar nin a ambulancia, non sentin dor, porque o primeiro golpe xa foi decisivo, e hoxe, por fin estou de novo coa miña nena, pero esta vez, para sempre.
Comentarios
Publicar un comentario