É a historia de Sara unha rapaza de aldea que non foi a escola ata os 8 anos, debido a sua tardanza non coñecía aos demais compañeiros e eles entre si si que se coñecían. Tiña unha enfermidade chamada autismo que lle impedía tamén socializar co resto das persoas, e sen falar con ninguén votou 3 cursos, e cando todos se metían con ela apartabase a escribir contos, e gardabaos detrás dun listón de madeira solto que tiña no faiado.
Un día colleu todos os relatos, pero atopou un, nun papel vermello que non escribira ela. Pero non era un relato, era unha carta, e decía "non sei quen es pero todo isto que escribes encantame, gustaríame coñecerte"
Firmado con data de 2 de xaneiro de 1987,o que era imposible porque estaban en 1977, había dez anos de diferencia.
Foi entón cando Sara volveu escribir unha historia, cunha mensaxe ao final que decía "quen es?" e deixouna detrás do listón, ela realmente non esperaba resposta pero si, varios días despois aparece outra carta firmada en 1987 pero dez días despois “chamome Carla Dominguez e ti? “
E ela seguiu a conversa "chamome Sara"
Ao que ela lle respondeu cunha mensaxe mais longa
Non sei se isto é unha broma ou non, pero eu son, ou era mellor dito a tua amiga en 1987,pero teño que decirche algo, o día no que che chegou a primeira carta pero en 1987 ti acababas de falecer por un cancro, creo que isto superame, non sei como estamos falando nin a que se debe isto, pero se isto é o que creo vou evitar a túa morte porque quero que volvas a miña beira"
Así seguiron conversando a traves do tempo con cartas
Mira vas ter cancro, nas tuas datas vancho detectar en dous meses pero din os medicos que vai ser demasiado tarde, vas loitar dez anos contra el e vas perder, por desgraza, esa loita, pero tamén dixo que se o colleran dous meses antes igual podían salvarte, así que quero que vaias ao hospital queixandote dunha dor no estomago, e che fagan probas
Sara foi ao hospital a que lle fixeran as probas de urxencia, e alí estaba, unha masa no figado, coma un quiste, xa non lle deixaron sair do hospital, operarona as poucas horas.
Despois diso Carla, a rapaza que vivía no futuro seguía mandando cartas, pero sen ter resposta, non sabía o que pasara e que lle acontecera a Sara para non contestar. Mentres ia cada día ao cemiterio visitar a súa amiga alí enterrada, e falaba con ela,como se dun vivo se tratase.
Un día chegou a sua rendición, despois de moitos días sen resposta coas cartas María decide escribir a súa última carta, que como todas as anteriores, non tivo resposta.
O 1 de febreiro de 1987 petanlle na porta a Carla pola mañá cedo, esta baixa correndo as escaleuras ainda en pixama e cunha lanterna, abre a porta, e de supeto, deixa caer a lanterna ao chan e vota a chorar. Quen estaba alí era Sara a súa amiga que morrera un mes antes,esta dixolle
Si estou viva grazas a ti, ti dixecheme que ia ter cancro por esas cartas que recibín fai dez anos, se non mo chegases a decir non terías cambiado este futuro e eu morrería igual, pero con esas cartas conseguiche salvar miña vida fai dez anos e neste futuro.
Comentarios
Publicar un comentario